Tag: deborahvanduin

Hoe kun je een tekstverhaal visueel ondersteunen zonder dat het meteen een film of animatie wordt? Die vraag stelde ik me in de zomer van 2020. Het resultaat is ‘Kobalt en mosterd’, waarin een skateboarder tijdens een onweersstorm een vreemd avontuur beleeft. Hier kun je luisteren naar het verhaal en kijken naar de beelden.

Kleine, niet heel schokkende avonturen in fantastische werelden waren dit. In de vroege zomer van 2020 heb ik er een handjevol gemaakt. Steeds postte ik de eerste (met tekst) op de donderdag op Facebook en Instagram. Op zondagavond, aan de vooravond van de werkweek, kon je dan via Facebook en Instagram Stories (maximaal 24 uur zichtbaar) het tweede beeld zien. Hier vind je er vier.

In dit verhaal neemt de pragmatische ‘datective’ Aed Slaine een klus aan die riskanter is dan hij had gedacht. Het brengt hem naar uitvaartcentra en metrostations waar de Keltische onderwereld dichterbij blijkt te zijn dan hij dacht.

De schoonmaakkast in uitvaartcentrum De Brug was schemerig en de enige zitplaats was een plastic zak met vuile handdoeken. Toen Aed Slaine erop ging zitten zakte hij zo ver omlaag dat zijn knieën naast hem omhoog staken. Hij startte zijn apparatuur op, wachtte tot de software liep en verlangde naar een cappuccino. Op de gang passeerde af en toe een rinkelend karretje en vanuit het zaaltje galmde Frans Bauers ‘Trein naar Niemandsland’. Het had iets vredigs. Terwijl zijn laptop data opsloeg van alle smartphones die op dat moment gebruikmaakten van de openbare Wifi van het uitvaartcentrum, overdacht hij het gesprek dat hij enkele dagen eerder met Morris Charver had gehad.

‘Rugen grijpt nu (…)

Lees hier verder (5.300 woorden)

Eind 2019 maakte ik twee korte filmpjes waarin ik wilde laten zien wat ik maak. Hier kun je er eentje bekijken. De focus ligt op hoe ik de afgelopen twintig jaar de basis heb gelegd voor mijn beelden en verhalen.

Toon was in zijn vijfde incarnatie – die van een zalm – toen hij als getuige werd opgeroepen in een rechtszaak. Onder begeleiding van de parketwacht werd hij in een aquarium van gepantserd glas naar de rechtbank gereden. Het was verontrustend maar ook wel opwindend. Toon floot intieme, nerveuze belletjes en neusde tegen het glas terwijl hij de trappen werd opgedragen, de troebele rechtbank in.

Er groeide veel, in trage, grijze wapperingen. Toon zong en mijmerde vele dagen, nachten en onweersstormen lang, tot er een bleek gezicht achter het glas verscheen. De bek opende en sloot weer en het gezicht verdween. Toon wachtte (…)

Lees hier verder (1.500 woorden)